#5: 'Ik verzaamel helemaal niks'
We gaan even terug naar 1987. Vaders en moeders schuifelen langs kleine tafeltjes in het lokaal van groep 3 van de basisschool in Alphen. Schelle stemmetjes klinken door de school. Mijn klasgenootjes lopen met rode wangen rond, opgetogen omdat hun ouders eindelijk mogen komen kijken naar hun project. 's Avonds nog wel!
Het thema van vanavond is ‘Mijn Verzameling’. De route gaat langs een stuk of twintig tafeltjes die langs de muren staan opgesteld. Het is de bedoeling dat we allemaal wat vertellen over onze verzamelingen, die her en der uitgestald liggen.
Iemand heeft zijn stenenverzameling meegenomen, een ander een lading autootjes. Een meisje heeft al haar knuffels neergezet en weer een ander kind laat trots haar mooiste schelpen zien.
Bij mijn tafeltje wordt er gegrinnikt. Ik sta er stoïcijns naast. Er ligt alleen een briefje.
“Ik verzaamel helemaal niks”, staat erop.
Nee, het was geen protestactie. En ook geen gemakzucht of luiheid. Ik kon alleen met de beste wil van de wereld geen verzameling op dat tafeltje produceren. Een voorkeur voor minimalisme zat er toen gewoon al een beetje in ;-)
Ik ben nog steeds geen verzaamelaar
Ik ben meer een weggooier. Ook van dingen die ‘normale mensen’ doorgaans niet snel weggooien, neem ik makkelijk afscheid. Schoolspullen, werkstukken, oude kranten en tijdschriften waar ik als student Journalistiek mijn eerste artikelen in schreef… Ik hecht geen waarde aan dat soort dingen. De leukste en meest waardevolle interviews kan ik me nog haarscherp voor de geest halen, daar heb ik geen papieren exemplaar voor nodig. (Als ik een wereldberoemd journalist was geworden, zou dat misschien anders zijn geweest. Maar van mijn journalistieke carrière kun je geen plakboek vullen.)
Dagboek
Dagboek weggooien
Vanaf mijn 8e schrijf ik wel in een dagboek. Dat doe ik ook nu, op mijn 41e, nog bijna elke dag! Met mijn fijne Faber Castell vulpen, in mooie notitieboeken met gouden lijntjes en een chique leeslint. Maar als het dagboek vol is, dan gooi ik het linea recta weg. Waarom zou ik het willen bewaren? Alle mooie herinneringen die er toe doen, zitten in mijn hoofd. En alle frustraties die ik aan het papier heb toevertrouwd ben ik kwijt en hoef ik ook geen aandacht meer te geven.
Verzamelingen kunnen prachtig zijn.
Ik snap dat de directie van het Rijksmuseum niet naar de Nachtwacht kijkt en zegt: “Eigenlijk is het best wel onzin dat we al die schilderijen bewaren. Weet je wat? We zetten ze op Marktplaats.”
(Bieden: ‘Schilderij 3,63 x 4,37 meter, alleen ophalen’.)
Als hobby kan verzamelen echt heel leuk zijn. Je beleeft mooie momenten als je iets speciaals op de kop weet te tikken of na een jarenlange zoektocht net dat ene ontbrekende stukje vindt. En het levert leuke contacten tussen gelijkgestemden op.
Er is dus helemaal niks mis met verzamelen! Zolang het maar een bewuste keuze is, één die je energie geeft. Dozen op zolder bewaren waarvan je niet eens weet wat er in zit, kost je (nu of in de toekomst) alleen maar energie. Dat geldt ook voor spullen die je bewaart uit schuldgevoel, bijvoorbeeld onbruikbare spullen uit een erfenis van een dierbare.
Hoe bepaal je wat je weggooit of houdt?
Als je het lastig vindt om te bepalen wat je weggooit of wat je houdt, dan kun je eens proberen om dat niet alleen op basis van ratio te doen. Probeer juist eens te voelen.
Pak een voorwerp (of een document of een foto of een… vul maar in) in je handen en kijk er eens goed naar. En sta er echt even bij stil.
Welke herinnering komt naar boven?
Voelt het licht of zwaar?
Bewaar je het ‘omdat het zo hoort’, uit schuldgevoel of omdat je er echt heel blij van wordt? Wat voegt het toe aan je leven?
Digitaal archief maken
Wil je meer ruimte in je huis en ben je bang dat je herinneringen vergeet als je het voorwerp weggooit? Maak er dan een foto van en leg een digitaal archief aan. Bij wijze van proef kun je de ‘twijfelgevallen’ bij elkaar in een doos stoppen. Schrijf er een datum op waarop je de doos weer opent (bijvoorbeeld over drie of zes maanden) en beslis dan opnieuw.
Het legendarische briefje
In 1987 konden we nog geen digitaal archief aanleggen. Anders had ik nu, in 2022, een foto van het legendarische briefje bij deze blog kunnen laten zien. Dat briefje heb ik (natuurlijk) niet bewaard, maar ik zie het nog voor me. Net als het klaslokaal en de schelpen van mijn klasgenootje. Mijn moeder is degene die pas geleden over het briefje begon. Zij wist het dus ook nog. Zo zie je maar, ons hoofd is een prima archief voor al die bijzondere, mooie en grappige herinneringen die we in ons leven opdoen!
Meer lezen?
Hier vind je een overzicht van mijn eerdere blogs. En wil je nieuwe blogs voortaan rechtstreeks in je inbox ontvangen? Laat dan even je mailadres achter!
